Πάντα με δυσκόλευαν οι αποχαιρετισμοί. Όχι όλοι τους, μα κάποιοι από αυτούς πάντα έχουν βαρύνουσα σημασία στη ζωή.

Για εκείνους, μιλώ, που χωρούν μέσα τους ένα γενναίο κομμάτι από τη ζωή σου, που φεύγοντας το παίρνουν μαζί τους.

Πολλές φορές περπατάμε σε ένα κόσμο γεμάτο ρηγματώσεις, γεμάτο γκρεμό, με την άσκηση μιας εξουσίας πάνω μας και πέρα από τις δυνάμεις μας.

Νιώθουμε μονάχοι και αδύναμοι, αναποφάσιστοι και ίσως εγκαταλελειμμένοι, χωρίς δύναμη και δίχως κουράγιο, με την πικρή αίσθηση της προδοσίας, μια αίσθηση αδικίας που πληγώνει και ακινητοποιεί.

Τελικά, μένουμε μόνοι, κοιτώντας με απορία τους αγαπημένους να χάνονται από το τοπίο της ζωής μας.