Συγγραφέας: Δημήτρης Φρεζούλης
Αριθμός σελίδων: 624
Έτος έκδοσης: 2022
ISBN: 978-960-632-120-7
 

Κεράκι μνήμης…

Καημό το ‘ χε η συχωρεμένη μάνα μου που ο πατέρας μου, συχωρεμέ νος κι αυτός, δεν πήγαινε στην εκκλησία… Πώς να πήγαινε όμως ο κακομοίρης, αφού ήταν κουφός και, ελλείψει μεγαφώνων, δεν άκουγε θεού βροντή. Όταν ήταν μικρός, στο καΐκι που δούλευε, του έριχναν δεκάρες στον πάτο της θάλασσας και, αλόγιστος όπως ήταν, βουτούσε από το άρμπουρο να τις πιάσει. Μια, δυο, τρεις έσπασαν τα τύμπανα των αυτιών του και την υπόλοιπη ζωή του βαριάκουγε. Μια ζωή θυμάμαι να του μιλώ αψανά να με ακούσει… Και πώς τον θυμήθηκα, σήμερα… Γιατί τη μοναδική φορά, ολόκληρο το χρόνο, που πήγαινε στην εκκλησία ήταν τη Μεγάλη Παρασκευή. Προφανώς τη θεωρούσε ως την πιο ιερή ημέρα του χρόνου και έτσι ποτέ δεν έλειψε, όσα χρόνια ζούσε… Ξυριζόταν κανονικά αλλά και κόντρα, ψαλίδιζε το μουστακάκι του, χτένιζε τα μαλλιά του, έβαζε τα καλά του, που τα φορούσε μια φορά το χρόνο, έβαζε και στραβά- στραβά το ψαράδικο κασκετάκι του και πήγαινε πρώτος- πρώτος στην εκκλησία. Και, μάλιστα -σα να τον βλέπω- καθόταν σε ένα στασίδι κοντά στον αριστερό ψάλτη. Με την ελπίδα ότι κάτι θα «άρπαγε» το αυτί του. Και ήταν και από τις

μοναδικές μέρες που δεν έβαζε σταγόνα ούζο στο στόμα του γιατί, εδώ που τα λέμε, και τα καπηλειά και τα καφενεία, τω καιρώ εκείνω, ήταν κλειστά τέτοια μέρα. Παρόλο που του άρεσε το ουζάκι, όπως στους περισσότερους πιο παλιούς, και όπου το εύρισκαν δεν το άφηναν παραπονεμένο… Και δεν ήταν ο μοναδικός που κάθε Μεγάλη Παρασκευή πήγαινε να παρακολουθήσει την ακολουθία του επιτάφιου. Ήταν και πολλοί άλλοι που τη Μεγάλη Παρασκευή ήταν πάντοτε παρόντες. Συγχωρείστε μου τη σημερινή προσωπική αναφορά. Τον θυμήθηκα όμως, και είπα να ανάψω ένα κεράκι στη μνήμη του. Ήταν καλός άνθρωπος.